شما در حال بازدید از صفحه ساده شده سایت کلمه می باشید. برای دیدن نسخه اصلی اینجا را کلیک کنید.
۴۴ سالگی از راه رسید. حالا ژنرال زمینی-ژنرال هوایی-کاپتان-دکتر- ژنرال پلیسی بود برای خودش. یک فرم خزنده نامحسوسی استاد دانشگاه تهران هم کرده بودندش طفلی بچه ام را . ولی آرزوی بچگی اش چه؟ از اولش او بدجوری تو نخ این ماشین های بزرگ زباله بود. دنگ! بله! معرفی می کنم. سرکار علیه مخدره فرشته خانم هستند با حکم شهرداری باقر جان! آنهم سه دوره! بدهی افسانه ای؟ املاک ؟ آقا من از اول گفتم تو مارمولک، تنت ناجور می خارد! نگفتم؟
شهرداری کرمانشاه، ماموران اجرایی خود را با تجهیزات کامل ضد آشوب روانه منطقه میکنند که حکم تخریب را اجرا کنند. بار اول ماموران شهرداری ساعت ۳نصف شب به منطقه یورش می‌برند که با گریه و التماس ساکنان منازل مواجه میشوند که به گفته اهالی آن منطقه برخورد نامناسبی با نوامیس این منازل انجام میدهند و همین برخورد نامناسب باعث جریحه‌دار شدن احساسات بقیه اهالی می‌شود و مانع از اجرایی حکم تخریب می شوند.
واقع آن است که بسیاری به عمد خود را به ندیدن موضوع میزنند: حرف زدن در این باره مستلزم جراحی آرائی است که وحی منزل جلوه داده شده‌اند. مثل تقدس تخاصم در برابر پذیرش و یا بار کردن وظایفی بر گرده ایرانیان در عرصه جهان که هیچ مبنای منطقی ندارند مگر آنها را رسالتی از جانب خداوند برای ملت ایران فرض کنیم مثل دفاع عملی از حقوق مستضعفان اقصی نقاط دنیا. اینها ، مصالح و ابزاری هستند که یک استراتژی اشتباه را با آن شکل میدهند و توجیه میکنند.
تا زمانی که یک ساختار اجتماعی، سیاسی و اقتصادی وجود نداشته باشد که جامعه از آن حمایت و در فرآیند آن مشارکت کند، تغییری حاصل نمی‌شود و اصولاً نیاز و اراده تغییر در بین مردم ایجاد نمی‌شود. در همین راستا، «آزادی» به مثابه یک الگوی مدیریتی و فراتر از مطالبات صرف سیاسی، پشتوانه زیست اخلاقی، عدالت اجتماعی و ارتقای فرهنگی است و برای مردم و جوانان ایرانی، از نان شب واجب‌تر است.
متأسفانه در این چهاردهه نسیم‌های زیادی وزیده است و ما آنها را حس نکرده‌ایم چه برسد به آنکه دریابیم. شاید هم فهمیده‌ایم و به آینده‌ای موهوم موکول کرده‌ایم. بعضی اوقات هم بادهای سمی وزیده است که باید همان را چاره می‌کردیم و نکردیم، و امروز اینها جمع شده و گریبان کشور را گرفته است.
اقتصاد ایران با چشم اندازهای نگران کننده روبه رو است از همین روی مسولیت فعالان حیطه اندیشه به این اعتبار افزایش می‌یابد تا کمک کنند نظام تصمیم‌گیری مسائل حیاتی و سرنوشت‌ساز کشور را درست تشخیص بدهند و در برابر فرصت‌طلبی‌ها مقاومت کند. تصور بنده این است که در مسیر کنونی اقتصاد ایران به یک سلسله شفاف‌سازی‌های مفهومی و مضمونی نیاز دارد و باید در مورد آنها جدی‌تر صحبت کنیم. در حال حاضر یکی از موضوعاتی که برای ترساندن مردم و یا مسئولان استفاده می‌شود، پدیده جهش یافته و خطرناکی به نام نقدینگی است و در کنار آن پیشنهادهایی برای امکان هدایت این نقدینگی مطرح می‌شود.
امروز، جمعه نهم خرداد، سالگرد شورش مشهد است، نخستین شورش گسترده پس از انقلاب اسلامی. بسیاری از داستان آنچه خرداد ۷۱ در مشهد گذشت بی اطلاعند، آن روزها استفاده از اینترنت و تلفن همراه بسیار محدود بود و فراگیر نشده بود و از شبکه‌های خبری متعدد ماهواره‌‌ای هم خبری نبود. اگر سال ۱۳۷۱ ساکن مشهد نبودید، یا آن روزها از بستگان و یا دوستان کسی وقایع خرداد مشهد را برایتان نگفته باشد، شاید هنوز هم از گستردگی آن چیزی نشنیده باشید.
بر اساس احکام صادر شده از سوی دادگاه، بهاره قادری، الهه سمیع‌زاده، سودابه حقیقت، نورا پورمرادیان و نوید بازماندگان هر کدام به شش سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند. همچنین نیلوفر حکیمی به هشت سال حبس و احسان‌الله محبوب راه وفا به تحمل یک سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند.
حالا که سردار قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی شده، تقریباً قطعی است که پرونده‌های فساد اقتصادی علیه شخص او و خانواده‌اش و حتی شاید دوستان و نزدیکانش پی‌گیری نخواهد شد. هرچند، در پانزده سال گذشته هم پرونده‌های فساد علیه او هرگز پی‌گیری نشد و هیچگاه به دادگاه فراخوانده نشد.
عفو بین الملل بر اساس تحقیقاتی که کرده است و با اتکا به اسناد خود وقوع قتل عمد را در مورد حداقل ۳۰۴ تن از قربانیان سرکوب حکومتی تایید کرده و معتقد است که «اکثریت قریب به اتفاق» این افراد مستقیما توسط نیروهای امنیتی و انتظامی به قتل رسیده‌اند. هیچ کدام مسلح نبوده‌اند و تهدید جانی از سوی آنها متوجه کسی نبوده‌است.
براساس مستندات موجود، ساعت دو و ۳۷ دقیقه بامداد در ایران، دسترسی کاربران به اینترنت جهانی به مدت تقریبی ۱۰ تا ۱۵ دقیقه قطع شده و در این مدت، تنها دسترسی به وب‌سایت‌های ایرانی (اینترنت ملی) امکان‌پذیر بوده است. هم‌زمان، داده‌های شبکه «شرکت ابرآروان» درباره وضعیت ارتباطات اینترنت ایران نیز تایید کننده این اتفاق بوده است که در تصویر فوق، نمودار قطعی اینترنت را می‌توان مشاهده کرد.
دستگیری امیرحسین مرادی و علی یونسی، دو نخبه علمی جوان، از آخرین مصداق‌های این سیاست نخبه‌کشی در ایران است. مطابق معمول، کسی به‌درستی نمی‌داند چه چیزی به‌طور مشخص در پرونده این دو جوان وجود دارد و دستگاه‌های امنیتی چه خوابی برای آنها دیده‌اند.
وقتی بی‌خِردی و تعصب‌گرایی بارِ مذاهب دیگر می‌شود، به کسانی که این بار را به دیگری فراافکنی میکنند این فرصت داده می‌شود که عملکردهای خودشان را عقلانی و متمدنانه ببینند، حتی اگر کاملاً جنایت‌کار باشند و تلفات جانبی داشته باشند، در نهایت کشتن افراد بی‌گناه غیرنظامی را تعبیرِ مثبت میکنند.
اعتقاد به اینکه حد و مرز همه قوانین مربوط به زن در دوره محدود بعثت تا رحلت پیامبر(ص) توسط ایشان به حد تمام و کمال ارائه شده است. این در حالی است که اگر در زمان پیامبر (ص) زن منصب سیاسی و قضاوت نداشته، به دلیل ممنوعیت آن بوده است. از این رو در عصر حاضر نیز مناصب سیاسی و قضاوت برای زن ممنوع شمرده می‌شود.
اگر «رسیدن ذی حق به حق و ایجاد زمینه برای این که هر چیزی جای خودش» باشد را جزو پارامترهای پر اهمیت رسیدن به عدالت مطلوب بدانیم، در موضوعات مختلف اقتصادی، سیاسی و فرهنگی باید به این پرسش پاسخ داد که آیا سیستم یا مردان اجرای آن از جمله موانع رسیدن حقوق به ذوی الحقوق و ایجاد زمینه رشد جامعه در پرتو عدالت بوده و هستند؟.
مهندس موسوی در سال ۸۸ به کمک تجربه‌های کسب شده و شناخت دقیق از مشکلات و همچنین شناخت از ظرفیت‌های عظیمی که کشور ما از آن برخوردار است، احساس مسولیت ویژه می‌کند و فعالانه وارد عرصه سیاست می‌شود. برای تلاش و برای اصلاح امور و جلوگیری از سقوط کشور و آرمان‌هایی که از بدو مشروطیت، هزاران نفر برای آن فداکاری کردند.
به خدا این یک کار ملی است. کاری برای زبان فارسی است. بنده که روزانه به این کتابچه های قدیمی چاپی نیازمندم، در جایی آنها را نمی یابم و اذیت می شوم. لابد همه اهل این کارها، اذیت می شوند. بسیاری از اوقات یکی دو سه نسخه از یک اثر در جاهای مختلف هست که فقط راه افتادن و رفتن و گرفتنش از آن کتابخانه ها، چند روز وقت می خواهد.
جامعه‌ای اندیشمند که در آن همه در سکوت مشغول خط‌خطی کردن کاغذها باشند، تا حدی که حوصله یک جوان نوزده ساله سر برود. جامعه‌ای از برادری که کسی به دیگری بزرگی نفروشد. جامعه‌ای آرمانی که در آن صداقت خود را نسبت به آنچه پیش از این می‌گفتیم نشان دهیم. حتی اگر آنچه می‌گفتیم یک مقدار خام بود صداقت او پختگی داشت.
آنها که باید با قانون، مقابل این همه حماقت و بلاهت بایستند خود همراه و همدل این جنایت‌ها میشوند، آموزشی که نیست ما را انسان‌گونه آگاه سازد، پس باید خودمان بفهمم و یاد بگیریم، که اجازه دخالت در زندگی مادر و خواهر و زنان زندگی‌مان را نداریم! حقی در مورد تصمیم‌گیری برای سبک زندگی آنها نداریم!
جهش اقتصادی چین در دوهه ی گذشته که آنرا به یک قدرت اقتصادی و رقیبی برای آمریکا تبدیل کرده است، آنرا به الگویی جذاب برای کشورهای در حال توسعه بدل می سازد. اما نکته جالب اینجاست که این قبیل ستایش ها و تمجید هایی که از سوی این جماعت کارشناس – نمای زرد! بر می خیزد، معمولا به خاطر این پیشرفت اقتصادی، که اتفاقا در سایه ی سیاستهای لیبرالی و اقتصاد بازار آزاد بدست آمده است، نیست.
آیا خرمشهر و بستان و هویزه، اهواز و آبادان و دزفول مقاوم، سیستان و بلوچستان مظلوم، کردستان و استان‌های محروم و زیبای ایران‌مان می‌شود رنج عقب ماندگی را نبینند. روستاها آباد خواهند شد؟
با روی کار آمدن امویان، گسستی در مسیر پیامبر صورت گرفت. در این دوره سنن پیشا اسلامی در رهیافتی جدید به جامعه اسلامی باز می گرداند. جامعه در چارچوب زیست دینی خود، ابعاد زیست دنیوی اهمیت می یابد. حکومت نیز از خلافت نبوی به سلطنتی زمینی متاثر از روم و یونان تغییر ماهیت می دهد. با این تحول قوانین برساخته قدرت، بعدی دنیوی بیشتری با رنگ و بوی دنیوی می یابند.
وقفه تاکتیکی فقط در ذهن کشتیبانان حکومت به عنوان مسیر پیش‌رو سلطه نیافته و تحلیلگرانی هم که به بی‌تناسبی استراتژی امنیت ملی کشور وقوف ندارند به راه حلهای تاکتیکی متوسل میشوند. همانند آن اشاره به یک صلح‌در تاریخ اسلام، یک تحلیلگر ایرانی هم به سراغ تاریخ رفته و با اشاره به سیاست تنش‌زدایی شرق و غرب در جریان جنگ سرد(موسوم به detente) پیشنهاد اعمال دتانت در رابطه ایران و ایالات متحده داده است.
برای ما آبادی یعنی جای جای این وطن زرخیز، مردمش رنگ محرومیت نبینند. این سرزمین که پر است از میراث غنی فرهنگی، جغرافیا و اقلیم زیبای گردشگری، نعمت‌های خدادادی چون نفت و گاز و معادن، خاک حاصلخیز و سرزمین چهار فصل، لیاقت مردمانش خودکشی بخاطر فقر و سر در زباله فرو بردن برای لقمه نانی نیست.
واقعیت آن است که اگر پدر رومینا اشرفی، مردی که با دخترش فرار کرده بود را کشته بود، ممکن بود “قصاص” شود (مجازاتی غیرقابل قبول اما جاری در سیستم قضایی ایران)، اما همین پدر با کشتن دختر ۱۳ ساله خود، در معرض خطر مشابهی قرار ندارد. حداکثر آن است که اگر دادگاه تشخیص دهد اقدام پدر موجب “اخلال در نظم و صیانت و امنیت جامعه یا بیم تجری مرتکب یا دیگران ” شده، او را به ۳ تا ۱۰ سال حبس محکوم می‌کند. مجازاتی که البته میزان حداکثری آن، در پرونده‌های مشابه به ندرت اِعمال شده.
اگر جامعه جایی باشد که فرد در آن فقط انتظار برآوردن نیازهای مادی و رفاهی و امنیتی خود را داشته باشد، آن‌گاه چه تضمینی برای بقای خود جامعه وجود خواهد داشت؟ آیا جامعه به‌واسطه کشش روزافزون افراد به ثروت بیشتر و منزلت برتر رفته‌رفته به از هم گسیختگی دچار نخواهد شد؟
انشعابها و ائتلاف‌های جدید ممکن و محتمل است اما به تنهایی کافی نیست. آنچه که اهمیت دارد آن چنان تحولی در گفتمان و استراتژی نیروهای مذکور است که شایستگی و امکان نمایندگی نیروهای اجتماعی بدون نماینده را پیدا کنند. در غیر این صورت آن انشعابها و ائتلافها در محدوده جنگ قدرت جناحها و فراکسیونهای درون‌سیستمی باقی خواهد ماند و توان نمایندگی و بسیج نیروهای اجتماعی زیست‌جهان ایرانی را پیدا نخواهند کرد.
اختلافات در انتخابات ۸۴ گره عاطفی عمیق در بخش‌های گوناگون جریان موسوم به اصول‌گرایی انداخت که در دل کوران حوادث و انتخابات‌های بعدی مثل انتخابات سال ۹۲ تعمیق و گسترش یافته است و اینک بخشی از منشاء این نزاع غیرقابل‌حل‌وفصل ناشی از همان شکاف کهنه عاطفی است. اینک نزاع قالیبافی و ضدقالیبافی که کانون منازعات در مجلس یازدهم است، به شکلی بازتولید شکاف احمدی‌نژاد – قالیباف در انتخابات سال ۸۴ است.
استمرار تحریم‌های یک‌جانبه و ظالمانه امریکا به محرومیت ایران از حقوق خود رسمیت می‌بخشد، آن را نهادینه می‌کند و از قبح ظلم و جرم‌انگاری آن می‌کاهد. جمهوری اسلامی نیز بدون لغو تحریم‌ها، مجبور است بهره‌مندی از بخش بسیار کوچکی از حقوق نفتی و دریایی خود را افتخار بنامد.
نابرابری زننده و پایدار، بدون چشم‌اندازی از بهبود و درک اراده‌ای برای کاستن از آن، نفی «اراده برای زندگی مشترک» است. آنکه نان ندارد چه چیز مشترکی با صاحبان زندگی‌های سوپرلوکس دارد؟ آنکه از برابری در مقابل قانون بهره‌ای ندارد با صاحبان قلعه‌های حصین مصونیت از عقوبت چه زندگی مشترکی دارد؟ و آنکه تحقیر می‌شود با تحقیرکننده (هر قویت شخصی یا جمعی که باشد) چه نسبتی برقرار می‌کند؟