از منتقدان و معترضان و مخالفان استبداد انتظار می‌رود که از این عزیزان دادخواه حمایت کرده و خواهان پایان دادن به شکنجهٔ سلول انفرادی شوند. تمامی عاملان و آمران اعم از نیروهای امنیتی، مسئولان زندان و دستگاه‌ قضایی در محبوس کردن فعالان سیاسی و مدنی در سلول‌های انفرادی مسئولند و باید پاسخگو باشند.

نرگس محمدی در ۱۱ آذر ۱۳۹۹ و مدت کوتاهی پس از آزادی از زندان، من مجددا برای محاکمه در ۱۵ آذر به اتهامات واهی “برگزاری تحصن در اوین، افترا به رئیس زندان بابت ضرب و شتم، شکستن شیشه های ساختمان و توهین به مأمورین خدمت (رئیس زندان) و اخلال در نظم زندان از طریق برپایی […]

دریغ و درد که نظریه‌پردازان و کارشناسان اقتصادی حکومت ایران، میزان تابعیت خود از این نظم ناعادلانه‌ی جهانی را تا به آنجا رسانده‌اند که گناه افزایش تورم را به گردن مزد کارگر بیندازند و به‌‌تبعیت از الگوی آمریکایی‌ای‌ که جمهوری اسلامی دست کم آن را در شعارهای معمولِ خود آماج حمله قرار می‌داده است، توهمی به نام «از بین بردن تورم» را دستمایه‌ی پایمال کردن حقوق کارگران کنند.

بهنام را آن قوانین و مقرراتی تا دم مرگ برده است که در هیچ یک از مراحل تشکیل پرونده، دادرسی، دادگاه و اجرای حکمش ذره‌ای عدالت وجود ندارد؛ قوانین و مقررات و مجریانی که رویکردشان بر له کردن شخصیت زندانی، به زانو درآوردن او و تنبیه و آزار وی و خانواده‌اش استوار است؛

حالا ۱۰ سال از آن روزها گذشته و تک تک آن پیش‌بینی‌ها درباره سرانجامِ «غضب ملی» محقق شده است. موضع رادیکال موسوی در بیانیه آبان ۹۸ غیرمنتظره نبود، بلکه امتداد بیانیه بهمن ۸۹ بود و امضایی بود بر تحقق تک تک آن هشدارها. به ویژه وقتی حکومتِ فراعنه را با انگشتِ مشخص نشان داد: «ماموران و تیراندازان آبان ۹۸ نمایندگان یک حکومت دینی» بودند و «فرمانده کل قوا»ی آنها «ولی فقیه با اختیارات مطلقه».

این کلیت شکل و شمایل حصر هست و جزییات آن گاهی قابل بازگویی نیست. و این حصر بی هیچ حرف اضافی، امشب، وارد یازدهمین سال خود شده است. به راستی حصر این سه تن چه دستاورد و پیروزی داشت؟ چه چیز را عوض کرد؟ نمره درخشان ٢٠ را در کدام کارنامه به جای گذاشت؟

او هنرمندانه مقاومت کرد، تهدید شد و دستهایش را رها از ترس و وابستگی، به سوی دنیای تباهی که به آن میخوانندش تکان داد و از آن روی برگرداند.

شب قبل از ⁧انتخابات۸۸⁩ کروبی در مناظره تلویزیونی از موسوی پرسید «خودت را آماده کرده‌ای؟ می‌دانی چه به سرمان می‌آید؟» او پاسخ داد «من ۸سال زیر بار جنگ و بلاهایی که بر سرم آوردند کشور را اداره کردم و با درک این شرایط آمده‌ام»! آن گفتگو‌ هنگامی تعبیر شد که نظامِ شر، با تیر جنگی به جان معترضان افتاد؛ اما این حصر، مجازات ۱۰ سال پیش نیست، بلکه جزای امروزشان است.